درب باغ نامه

به یاد  کاشان و محله درب باغ
درب باغ نامه

کوچه های  پر مهر در بند بی مهری و فراموشی

به قلم مهندس محسن گلکار

های و هوی بچه های پا برهنه ،لاستیکی روان  و چوبی به دست ؛صورتی مملو از رنگ های  مایل به تیره ،سرهای زخمی و تراشیده ،تنبون های گشاد و کوتاه ؛مردمانی راضی ،خسته از کار ،نه زندگی.

نشاط جریان دارد خنده جایی  به جز لب ندارد ؛چهره ها  پرچروک  از   زحمت ؛آفتاب   به سرخی گل سرخ  و سخاوت که به آسانی در اختیار مردم است. کوچه فرزندان خودرا پس از یک روز  دوباره   پذیرایی  میکند :خنکا،نسیم ،آرامش و طاق ها  با عمل تفهیم میکردند : من عادتیم که میخورم گرما را،   آفتاب نخورد شاخه گل رعنارا. هیجان موج میزند ،گذر پر از صداست  . خورشید رخت بر می چیند و گرما.مردم قدمی   به رستگاری   بر  میدارند    و    در     گذر  روان میشوند ؛خودرا درون حیاط مملو از معنی و تعالی مسجد مییابند ؛آب حوض تعظیم میکند و حضورشان را خوش آمد میگوید .مؤذن پله های کمال و معنا را با گام هایی متفکرانه و عمیق می پیماید و بالا میرود . تیرگی آسمان به اوج خود رسید  سرخی رفت. نوایی برخواست  :
توکلت علی الحی الذی لا یموت والحمد لله الذی لم یتخذ  صاحبة ولا ولدا و لم یکن له شریک فی الملک  
و لم یکن له ولی    و    کبره تکبیرا.

دعایی که روح افزا بود  ؛

و

اذان .به هواخواست ؛

جیک جیک  گنجشک ها رو به افول رفت ؛تیرگی هایی در آسمان به سمت لانه میرفتند و غار غار میکردند.
مردم  از  لبه  حوض    با      بسم الله     بلند میشوند  ،   خرامان خرامان  پله های شبستان را میروند  ؛روی زیلویی که از زمین جدا نیست ؛زبر است      ولی  آرامش است ؛  رنگش در تاریکی    به  سختی     قابل    رؤیت   است     ولی    دو    رنگ   است      رنگ هایی      آسمانی   و    زمینی     ،    طرح هایی     استوار    و نقش هایی همیشگی .

نماز     رفت ؛
دعا       رفت؛
دل   رفت؛
روح رفت    .   .   .  
برگشت.
چشم چشم  را   نمیدید   ، بوی    پی    بلند   شد  .  کم کم   عرش    به صحن   آسمانی  مسجد  ترک  می شد .   مردم کورمال کورمال     حیاط مسجد   را   طی  کرده   و   خود    را   به گذرمیرساندند .کوچه با آغوشی باز عرشیان  را می پذیرفت .

کوچه پس کوچه ها طی میشد؛بی عیب .                                                              
آسمان    شب     آبی     کدر بود      ستاره ها  نقش     آفرینی   میکردند  .با    نگاهی     به آسمان سقفی     بالا     بود   ؛ ساباط   اول  طی شد    بین   دو  و سه سمت راست تورفتگی هفتم  فرش است  .کوچه  به  خانه  رسید  اما بی    هیچ    توقع   پشت     درگاه    ماند.
هشتی     ،       دالان       ،      حیاط     طی       شد  ؛ پله  ،       طی شد؛

نعره     در    بلند    شد     به آرامش   رسید  ؛   بوی     آبگوشت      فضای     خانه    را پرکرده    است   ؛   نعره  در    با    صدای     کاسه های    روحی    که    از مطبخ    به گوش میرسید    هماهنگ   بود   .    برمه سنگی       به     اتاق     رفت  ،   کاسه ها   پر از     آبگوشت    شد ،    چهره فرزند     خندان    شد ؛گوشتی   قلمبه   در    کاسه   احساس   شده   همه را بین    نان    چپاند   و     دندانی   محکم    بر     آن   گذاشت      لیک     پیاز    بود.
گوشت    بی     عدل   به    کاسه ای نمیرفت . ظروف    جمع  و به کنار حوض رفت ؛پارچه جمع شد نان رفت؛پی سوز فوت گرفت و به طاقچه رفت.
پرنده پر نمیزد  و تنها مرغ شب میخواند نالان ، از صبحی دیگر استقبال میکرد  شاید بدمد .کوچه همچنان پشت در و درگاه  بود  ،بسیار مهربان  و همه  شب بیدار؛بدون هیچ میهمان.

به اشتراک بگذارید