تهران را باید با طمأنیـنه و متـانت ساخت

آسیب‌های شهر تهران ریشه برنامه‌ای دارد. سال هاست مسائل شهر تهران از طریق یك برنامه هدایت نشده پیش می‌رود. آخرین برنامه جامع مربوط به سال 80-75 و معروف به برنامه 80 است كه فرصت جدی برای اجرا پیدا نكرد در صورتی كه می‌توانست كارهای عمده‌ای از آن برنامه خارج شود. از آن سال تا سال 88 شهرداری تهران هیچ برنامه درستی نداشته است.

اثر مدیریت او در بخشی از نیازهای شهر تهران (حمل و نقل) را می‌توان در تونل‌های طویل و پرتردد مترو مشاهده كرد. او رئیس اتحادیه بین‌المللی حمل و نقل عمومی در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا است; اسمش با متروی تهران گره خورده است، طولانی‌ترین دوره مدیریت مترو متعلق به او است و اگر در میان مدیران موفق شهری بخواهید دنبال نامی باشید بی‌تردید به نام محسن هاشمی می‌رسید. محسن هاشمی رفسنجانی بزرگترین پسر آیت‌الله اكبر هاشمی رفسنجانی رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام است.

 تحصیلات او مهندسی مكانیك با مدرك كارشناسی ارشد از دانشگاه پلی تكنیك مونترال كانادا است. وی مشاغلی مانند رئیس دفتر ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام، ریاست بازرسی ویژه رئیس جمهور و عضو هیات مدیره سازمان صنایع دفاع، مدیرعاملی متروی تهران و مدیریت موسسه انتشاراتی نشر معارف انقلاب را در سابقه خود دارد. تحصیلاتش را در مقطع دكترا در زمان جنگ نیمه تمام گذاشت. محسن هاشمی به زبان‌های فرانسه و انگلیسی تسلط دارد و كتاب آنالیز رایانه‌ای قالب‌های تزریقی، توسعه پاك و خورشید انرژی پاك، عبور از البرز از سلسله كتب كندوكاوی از توسعه پایدار ایران و ماجرای مك فارلین (خروج سلاح و آزادی گروگان‌ها) از تألیفات اوست. با توجه به سابقه 20 ساله وی در مدیریت شهری به خصوص حمل و نقل عمومی و حمل و نقل ریلی انبوه بر (مترو) همكاری با 6 شهردار پایتخت در این 20 سال از جمله آقایان كرباسچی، الویری، ملك مدنی، مقیمی، احمدی‌نژاد و قالیباف و كارنامه موفق او از نظر مردم در زمینه مدیریت شهری و مسائلی كه تهران با آن روبه‌رواست با وی گفت‌و‌گوكرده‌ایم. محسن هاشمی در گمانه زنی‌های اخیر به عنوان یكی از نامزدهای اعضای شورای اسلامی شهر تهران برای تصدی پست شهرداری در نظر گرفته شده است.

 شما سال‌ها به عنوان یك مدیر موفق در شهر تهران كار كردید، نام مترو با نام محسن هاشمی گره خورده است. از دید یك مدیر شهری وضع موجود شهر تهران را آسیب‌شناسی كنید.
 
آسیب‌های شهر تهران ریشه برنامه‌ای دارد. سال هاست مسائل شهر تهران از طریق یك برنامه هدایت نشده پیش می‌رود. آخرین برنامه جامع مربوط به سال 80-75 و معروف به برنامه 80 است كه فرصت جدی برای اجرا پیدا نكرد در صورتی كه می‌توانست كارهای عمده‌ای از آن برنامه خارج شود. از آن سال تا سال 88 شهرداری تهران هیچ برنامه درستی نداشته است.
 
در سال 88 نیز برنامه‌ای تدوین شد به نام برنامه 92-88. این برنامه وقتی در شورای شهر تصویب شد، چند سالی از تدوین آن گذشته بود. این برنامه‌ها نتوانست منظم پیش برود و در نهایت یك برنامه عملیاتی برای سال‌های 92-90 نوشته شد كه به دلیل نزدیكی به انتخابات با شائبه فعالیت‌های انتخاباتی روبه‌رو و تصمیماتی در آن برنامه عملیاتی دیده شد كه با طمأنینه و متانت گرفته نشده بود و در نهایت بدون این دو عنصر نیز اجرا شد. این ریشه همه مشكلاتی است كه در تهران می‌بینیم؛ یعنی مدیریت روزمره و بدون برنامه.
 

ë مهمترین آسیب‌هایی كه بر پیكر تهران وارد شده چیست؟

من فقط به یكی از آسیب‌ها اشاره می‌كنم. آلودگی هوا به طور زیرپوستی برای زندگی مردم یك خطر محسوب می‌شود. از نظر بنده یكی از مهمترین دلایل آلایندگی تهران استفاده از سوخت فسیلی در مصارف گرمایشی، سرمایشی و پخت و پز است.

هم‌اكنون در ابر شهرهای دنیا به هیچ عنوان از گاز و سوخت‌های فسیلی استفاده نمی‌شود. در تهران نیز باید نیروگاه‌های ویژه در خارج از تهران با فاصله 30 تا 50 كیلومتری ساخته شود تا مصارف تهران به جای گاز و سوخت‌های فسیلی با استفاده انبوه‌تر از برق تامین شود. این‌كه در تمامی مصارف تهران از سوخت فسیلی استفاده شود، سیاست مناسبی نیست و شهرداری تهران باید از ابتدا به دولت‌ها فشار می‌آورد كه نیروگاه‌های برقی را احداث كنند، گاز را به نیروگاه و از آنجا به برق تبدیل و به داخل تهران بیاورند و گاز را از مصارف خانگی حذف كنند.
 
البته دولت در سرمایه‌گذاری بخش برق مشكل دارد و در ساعات پیك مصرف، كمبود برق احساس می‌شود اما با هماهنگی در سیاست‌های شهرداری و دولت می‌شود این بحران را حل كرد. شما ببینید در بیشتر شهرهای توسعه یافته هم‌اكنون ساختمان‌های جدید از انرژی‌های تجدید پذیر مانند خورشید و باد بهره می‌برند و از برق هم گذر كرده‌اند در صورتی كه در كشور ما هنوز سوخت فسیلی استفاده می‌شود. بحث دوم آلودگی هوای تهران مربوط به حمل و نقل عمومی است، بر اساس قانون سال 86، حمل و نقل عمومی باید سهم 75 درصدی در تهران داشته باشد با تفكیك 25 درصد تاكسی، 20 درصد اتوبوس و 30 درصد ریلی. اكنون تاكسی از مرز 25 درصد عبور كرده، 18تا 20درصد اتوبوس نیز اجرا شده است اما در مورد ریلی زیر 10درصد هستیم. در نتیجه آنچه باید برای ساماندهی حمل و نقل عمومی در تهران رخ دهد توجه به افزایش كاركرد حمل و نقل ریلی انبوه بر برقی است كه این هدف هنوز هم جزو برنامه‌های مورد علاقه من است.
 
ما باید از 15 میلیون سفری كه انجام می‌شود، 10 میلیون سفر را به سوی حمل و نقل ریلی انبوه بر ریلی كه در زیر زمین است هدایت كنیم تا بتوانیم آلودگی هوا را كاهش دهیم و از سوی دیگر از ورود اتوبوس‌هایی با سوخت فسیلی و گازوئیلی جلوگیری كنیم و به سمت سوخت هیبریدی، ماشین‌های برقی یا ماشین‌هایی با سوخت گاز نه گازوئیل برویم. اینها مواردی است كه سازمان محیط زیست مصوب كرده اما متاسفانه در چند سال اخیر تمام اتوبوس‌های وارداتی با سوخت گازوئیل بوده است.
 سومین بحث این است كه برای كاهش بیشتر از آلودگی هوا، باید در دل شهر تهران شهرهای زیرزمینی ایجاد كنیم.
 

شهرهای زیر زمینی؟ لطفا توضیح بیشتری بدهید.

فضای تهران دیگر امكان توسعه ندارد، برای توسعه شهر باید از فضای زیر زمین استفاده كرد، یعنی در كلانشهر تهران در دل زمین باید شهر ایجاد كنیم. به معنای دیگر، هم‌اكنون به جای توسعه فروش تراكم در هوا باید سرمایه گذاری‌ها را به زیر زمین ببریم تا بخشی از مسائل مربوط به زلزله هم حل شود، این طرح با توسعه خطوط مترو امكان پذیر است.
 

صحبت از حمل و نقل انبوه بر برقی كردید، اگر كار به دست شما باشد برای این مسأله چه برنامه‌ای دارید؟
 
شهر تهران باید از ساختن مسیر حمل و نقل خارج شود. ما دیگر نیاز به اتوبان و پل نداریم باید در بعد حمل و نقل ریلی عمومی انبوه‌بر وارد شویم. هم‌اكنون دو هزار و 800 كیلومتر معبر داریم كه نزدیك به 370 كیلومتر بزرگراه، 750 كیلومتر راه شریانی و 1500 كیلومتر دسترسی معمولی است. باید اینها نگهداری شود و دیگر نباید هزینه‌ها را برای ساختن پل حرام كنیم.
 

 یكی از مشكلات همیشگی تهران درآمد‌های شهرداری بوده است، واقعاً شهری مثل تهران را با درآمدهایی كه تعریف ثابتی ندارد چگونه می‌شود اداره كرد؟
 
درآمد پایدار تهران كمتر از 30 درصد است و تاكنون هر چه به دست آمده از شهرفروشی است. شهر فروشی یعنی افزایش آسیب‌های شهری و اجتماعی و این راه درستی برای كسب درآمد نیست. من تاكید می‌كنم كه ایجاد درآمد پایدار برای شهر، باید با كمك دولت و با استفاده از راه‌های علمی شكل بگیرد.
 
همچنین دولت باید در پروژه‌های زیربنایی وام‌های دراز مدت 10 تا 20 ساله با اقساط كم را در اختیار شهرداری بگذارد كه سبب به روز شدن درآمد‌های پایدار شود تا شهرداران از شهرفروشی پرهیز كنند.
 

 اگر توسعه پایدار را با محوریت توسعه انسانی در نظر بگیریم و در شرایط فعلی معتقد باشیم كه توسعه انسانی در تهران ناقص اجرا شده است، راه نجات مردم را از این وضع چه می‌دانید؟
 
براساس نظرسنجی‌های صورت گرفته و مطالعات اولیه بنده، مشكلات موجود برای مردم از دید شهروندان (نه شهرداری) در 22 مورد دسته بندی شده است. این مشكلات به ترتیب اولویت ترافیك، بیكاری، حاكم نبودن قانون، فقر، كمبود مسكن، امنیت اجتماعی، مدیریت ناكارآمد، جرایم و آسیب‌های اجتماعی،آلودگی زیست محیطی،‌ آلودگی هوا و صدا، فقدان امكانات بهداشت و سلامت، پایین بودن سطح فرهنگ شهروندی، مهاجرت، بی‌تفاوتی اجتماعی، كمبود مراكز فرهنگی و فراغتی، بی‌اعتنایی به مردم، بی‌اعتمادی اجتماعی و ناكارآمدی شورای شهر در نظارت است. باید برای توسعه انسانی در شهر این خواسته‌ها را در نظر داشته باشیم.
 
وقتی فردی تمكن مالی دارد، خانه، ماشین و كار خوب دارد اما در محیطی زندگی می‌كند كه برای تنفس با مشكل مواجه است در اعتراض به این مسأله از مشاركت‌های اجتماعی خود می‌كاهد.
 
باید برای افزایش كیفیت زندگی مردم تهران قدم‌های اساسی برداشته شود، توسعه فعالیت‌های داوطلبانه یكی از شاخصه‌های كیفیت زندگی است. افزایش كیفیت آموزش، پیوستن مردم به نظام تدارك مردم سبز(محیط زیست)، فعال كردن سیستم‌های زیست محیطی، بازیافت و توسعه فضای سبز شهری و در حد استاندارد، بقای كسب و كار، به حداقل رساندن آسیب‌های اجتماعی و بزهكاری و محله محوری با شاخص رضایت شهروندان نیز برنامه‌های مورد تاكید برای توسعه انسانی است. نباید فراموش كنیم شهر تهران بر اساس قانون چشم‌انداز كشور باید یك شهر برتر منطقه‌ای و فراملی شود.
 

 شهر تهران به عنوان پایتخت ایران اسلامی تا چه میزان به استاندارد پایتخت‌ها و ابرشهرهای بزرگ دنیا نزدیك است؟
 
در دنیا چهار دسته برای رتبه بندی شهرها در نظر گرفته‌اند كه این دسته‌ها با 12 معیار مورد سنجش قرار می‌گیرد، دسته آلفا، بتا، گاما و شهرهایی با رتبه بندی «سیاهچال‌های شهری».
 
پاریس، توكیو، لندن و نیویورك با كسب 12 شاخص در دسته اول (آلفا)، پكن، كوالالامپور و سئول با كسب 9 شاخص در دسته بتا و دبی و جاكارتا با كسب 6 شاخص در دسته گاما هستند. ایران در سیاه‌چاله‌های شهری قرار ندارد اما با توجه به تاثیر تحریم‌ها زمینه سوق داده شدن به این سمت در آن هست.
 
در تهران ارزش‌ها و ایده‌آل‌هایی وجود دارد كه شاید نتوانیم به سمت آن شاخص‌ها برویم اما می‌توانیم با حفظ ارزش‌های دینی و اسلامی به بعضی شاخص‌های بین‌المللی دست یابیم.
 این شاخص‌ها این‌گونه تعریف می‌شود كه فردی از جایی دیگر قصد دارد وقتی به تهران آمد از پرواز استفاده كند. این امكان برای او وجود ندارد: بلیت، هتل و حتی ماشین را اینترنتی نمی‌تواند رزرو كند، باید پول نقد همراه داشته باشد.
 
كارت اعتباری او در تهران اعتبار ندارد و موارد دیگر... باید فعالیت‌های شهری را طوری ساماندهی كنیم كه بنا بر گفته سند چشم‌انداز که می‌گوید تهران باید شهر منطقه‌ای باشد. اصلاح شود می‌توانیم به این اهداف برسیم.
 

 با همه این تفاسیر، اكنون مهمترین نقطه ضعف تهران را چه می‌دانید؟

در تهران باید خرد جمعی حاكم شود، آرامش در تصمیم‌گیری و اجرا وجود داشته باشد. دلیلی ندارد بگوییم كار یا پروژه حتماً در این تاریخ باید تمام شود مگر برای منظور سیاسی و انتخاباتی. كار اجتماعی و شهری باید در آرامش با طمأنینه و برنامه پیش رود تا ارزش كار حفظ شود.
 
تهران وضعیت اورژانسی ندارد و بهتر است با متانت پیش رویم. پروژه‌ها و ایده‌ها با كارشناسانی كه تخصص بالایی دارند مطرح شود و با خرد جمعی آرامش به شهر بازگردد.
 
 مزیت تهران در زیبایی و معماری را در كدام ویژگی می‌دانید؟

تهران شهری با پیشینه تاریخی 200 ساله است كه خیلی هم باستانی و قدیمی نیست اما پیشرفت تهران نسبت به شهرهای دیگر با این قدمت بسیار كم بوده است. شهر تهران توسعه بهینه نداشته و مشكلات بسیار در حریم قانونی دارد.
 
شهر تهران حدود 730 كیلومتر مربع حریم قانونی، 22منطقه، 123 ناحیه و 374 محله دارد. این شهر در جنوبی‌ترین نقطه 900 متر از سطح دریاها ارتفاع دارد و شمالی‌ترین نقطه آن در 1800 متر است. با داشتن اختلاف ارتفاع نزدیك هزار متر باید از تهران شهری با ابعاد زیبا و معماری خاص ساخت كه متاسفانه این كار انجام نشده و با توجه به توسعه تهران حل این موضوع بسیار سخت است.
 

 تغییر بافت فرسوده همیشه شعار بزرگ و البته انجام نشده شهرداران تهران بوده است، شما برای حل این معضل كه تاكنون راه به جایی نبرده است چه برنامه‌ای دارید؟
 
تهران در زمینه زلزله شهری شوربخت است، زیرا در منطقه فعال زلزله قرار دارد، در حال حاضر تهران 32 میلیون مترمربع بافت فرسوده دارد كه دو میلیون نفر در آن زندگی می‌كنند كه وقوع زلزله مساوی است با بحران شدید.
 
همان‌طور كه می‌دانید بافت فرسوده انواع مختلف دارد، ریزدانه، ناپایدار و نفوذ ناپذیر. این سه شاخصه مربوط به وضع بافت فرسوده تهران است. یكی از برنامه‌های ما در بعد شهرسازی و مربوط به بافت فرسوده شناسایی، نوسازی و مقاوم‌سازی ساختمان‌ها و پیگیری مداوم این مباحث از مهمترین راهكارها است.
 
در بافت فرسوده به غیر از ساختمان‌ها سه بخش وجود دارد كه می‌تواند برای حل این مشكل كارساز باشد: فضای سبز، خیابان‌ها و محورهای مواصلاتی. این فضاها باید بازسازی و اجرا شود اما نكته مهم استفاده از فضاهای پشتیبان شهری است.
 

 این طرح‌ها را پیش از شما افراد دیگر هم داشتند اما تقریباً ناموفق بودند.

مهمترین حركت، سوق دادن سرمایه گذاران به سمت بافت‌های فرسوده است. متاسفانه سرمایه‌گذاران به سمت شهرفروشی در شمال و در مكان‌های پر رانت هدایت شده‌اند. آن‌ها وقتی در شهر می‌توانند باغ‌ها را تخریب كنند، پول شان به سمت بافت فرسوده نمی‌رود. اگر سرمایه‌گذار بداند همین رشد در بالای شهر كه با شهرفروشی همراه است در بافت‌های فرسوده نیز توسعه و درآمد به همراه خواهد داشت به‌طور قطع به آن سمت هدایت خواهد شد اما مدیران شهری مكان‌هایی را به سرمایه گذاران معرفی می‌كنند كه در هر شرایطی امكان رشد در آن وجود دارد. مدیری هنرمند است كه سرمایه گذاران را به بافت فرسوده یا قسمت‌هایی از شهر كه نیازمند سرمایه‌گذاری است سوق دهد.
 
البته نباید از این نكته گذر كرد كه بافت فرسوده برای شهردار حكم تله را دارد و كار در آن سخت است، ما در این مسأله با قشری مواجه هستیم كه آسیب پذیر هستند و زندگی آن‌ها با هر حركت ما امكان دارد دچار بحران شود، این مسأله نیز باید فرهنگسازی شود.
 

 پروژه‌های بزرگ و طولانی مانند دو طبقه كردن بزرگراه صدر را چگونه ارزیابی می‌كنید؟
 
پروژه‌های بزرگ برای شهر مثل سم است، مثال‌های زیادی وجود دارد. پروژه لوكس كار می‌كنیم در موقعیتی كه مردم با مشكل حمل و نقل روبه‌رو هستند. در مترو كمبود داریم، اتوبوس‌ها مشكل دارد، كانال‌ها و تاسیسات زیرزمینی با چالش روبه‌رو است. پول را هزینه می‌كنیم، طوری هزینه می‌كنیم كه گویی از درآمد بالایی برخورداریم در صورتی كه این پول‌ها از شهرفروشی به دست می‌آید.
 
این طور نیست كه پروژه‌های بزرگ و پر خرج همیشه به نفع باشد بلكه می‌تواند در صورت نداشتن مطالعه دقیق به ضرر هم باشد. باید پروژه‌ها با اولویت هزینه و فایده، مطالعات محیط زیستی و فنی عمرانی دقیق شروع شود كه ضرر و زیانی متوجه شهر نكند.
 
به نظر می‌آید در مورد اتوبان صدر مخصوصاً پل هوایی آن در تهران عجله شده است و به دلیل نزدیكی به فضای انتخاباتی خرد جمعی و آرامش در تصمیم‌گیری وجود نداشته و در اجرا نیز عجله شده است زیرا چنان سازه‌ای در شهر می‌توانست با معماری به مراتب زیباتری اجرا گردد، می‌دانیم كه پروژه‌های شهری چون تهران بخصوص پروژه‌های پرخرج از منظر معماری حرفی برای گفتن داشته باشد و مطالعات معماری دقیق و اجرایی دقیق‌تر را می‌طلبد در ضمن چنین پروژه پرخرجی به‌طور قطع در مقابل پروژه‌های حمل و نقل عمومی مخصوصاً مترو از نظر اولویت نمی‌تواند برابری كند.
 

 از دیدگاه شما توسعه پایدار چه مفهومی دارد؟

توسعه پایدار حركت بر محور انسان و محیط است و ملاحظاتی مانند آلودگی‌های محیطی، بیماری، آسیب‌های اجتماعی، زندگی حاشیه‌ای در شهرك‌های اقماری از جمله مفاهیم آن است. در این میان باید مفهوم شهری آن نیز مورد توجه قرار گیرد.
 
مشاركت هر چه بیشتر شهروندان در تصمیم گیری‌ها، ترمیم جدی محیط‌زیست از طریق نظام تولیدی و اقتصادی، انعطاف و اصلاح پذیری دایم در بستر یك نظام مدیریت، تقویت بنیان‌های خانوادگی و نهادهای اجتماعی، گسترش آداب شهرنشینی و همه و همه از مسائلی است كه باید به صورت جدی در نظر گرفته تا شهر به سوی توسعه پایدار حركت كند. جرم و جنایت و آسیب‌های اجتماعی باید كم شود، كیفیت هوا، حجم ترافیك، امید به زندگی، مسكن مقاوم و مناسب به سمت شاخص‌های مبتنی بر شاخص توسعه پایدار نیز باید لحاظ شود.
 

 اولویت‌های كاری شما به عنوان شهردار در صورت كسب رأی اعتماد از شورای شهر چیست؟

متاسفانه همان‌طور كه گفتم سندتصویب شده چشم‌انداز كه به تأیید وزارت كشور و احتمالاً مجلس و مجمع تشخیص مصلحت نظام رسیده باشد در شهرداری تهران وجود ندارد. در سال 85 طرح سند چشم‌انداز تهیه و به تصویب شورای اسلامی شهر رسید، به فرمانداری و وزارت كشور ارائه شد كه آن‌ها تأیید نكردند و شاید شورای شهر باید مسیر تصویب آن را طی می‌كرد كه متاسفانه طی نشده است، لذا داشتن برنامه بدون سند چشم‌انداز مصوب كار دشواری است.
 
یكی از اولویت‌های شورای اسلامی چهارم موضوع تصویب سند چشم‌انداز برای شهر تهران است تا حداقل شهری فراملی و جهانی در منطقه باشد.بدون برنامه و سند چشم‌انداز اداره شهر امكانپذیر نیست زیرا سند چشم‌انداز و برنامه‌ها یكدست نیستند. باید برنامه پنج ساله جامع با محور هزینه‌ها، درآمدها و اولویت‌ها تنظیم و تصویب شود و بر مبنای آن اداره شهر را به دست بگیریم.
 
لذا با توجه به مشكلات تهران، خرد جمعی، تعامل با شورای شهر، آرامش در تصمیم‌گیری و اجرا یكی از اولویت‌های مدیریت شهری است. همچنین با توجه به اهمیت سلامت و 25 شاخص مهم آن باید محوریت سلامت و ورزش در اولویت قرار گیرد. تأمین درآمد پایدار برای شهر تهران و بهبود ساختار مدیریت شهر تهران با استفاده از كوچك سازی، چابك‌سازی، هوشمند‌سازی و برونسپاری در شهرداری تهران بسیار مهم است.
 
این بدین معنی است كه شهرداری تهران باید سكانداری كند نه این‌كه پارو بزند. اگر مدیریت به سمت پارو زنی پیش برود به‌طور قطع هدایت كشتی دچار مشكل خواهد شد، لذا اولویت‌هایی كه اعلام كردم به عنوان یك برنامه تاكتیكی می‌تواند در كوتاه مدت برخی از مشكلات اساسی را حل كند.
 
ولی خوشبختانه با توجه به لزوم تهیه و تصویب برنامه 97-93 از طرف شورای اسلامی این موضوع را باید به فال نیك گرفت و ان‌شاالله برنامه عملیاتی پنج ساله شهر تهران همراستا با فعالیت‌های قبلی و نیازهای آتی با استفاده از تجربیات مدیران و كارمندان مؤثر و موفق در شهرداری تهیه و به تصویب شورا برسد و از این پس این برنامه به عنوان اصلی راهبردی و اجرایی در شهرداری مورد احترام شهردار و مدیران ذیربط باشد.
 شهردار تهران باید به NGO‌ها، سمن ها و مساجد میدان دهد تا بتوانند كار را پیش ببرند.
 

 پیشنهادی هم در نظر دارید؟

یك برنامه با هشت محور خدمات شهری،‌ توسعه حمل و نقل عمومی با محوریت خطوط ریلی انبوه بر، توسعه شهرسازی و معماری با محوریت بافت فرسوده و زلزله، توسعه فرهنگی و صیانت از فرهنگ، هویت دینی و ملی با محوریت مساجد و مراكز فرهنگی، توسعه مدیریت در سطح شهر تهران با محوریت شهر الكترونیك و هوشمندسازی، آسیب‌های اجتماعی با محوریت NGO‌ها و سمن‌ها، غنی‌سازی اوقات فراغت، ورزش‌های همگانی و بهبود ساختار سازمانی در شهرداری تهیه شده است.
 
اكنون آسیب های اجتماعی در پایتخت ایران روزبه روز افزایش پیدا می‌كند و البته نوع این آسیبها در حال تغییر است. اعتیاد به اینترنت در تهران به شدت در حال افزایش است و این مسأله در بنیان خانواده‌ها دیده می‌شود. شهردار تهران بیاید به NGO‌ها، سمن‌ها و مساجد میدان دهد تا بتوانند كار را پیش ببرند.
 
غنی‌سازی اوقات فراغت یكی دیگر از معضلات شهروندان است ما شهروندانی هستیم كه هشت ساعت می‌خوابیم، هشت ساعت كار می‌كنیم و هشت ساعت نمی‌دانیم كه باید چكار كنیم باید برای این هشت ساعت برنامه‌ریزی كنیم. موضوع سلامت و ورزش‌های همگانی نیز بسیار مهم است و باید فرهنگسازی شود.
 

 مهمترین برنامه شما برای جلوگیری از فساد مالی در شهرداری چیست؟

باید كارها الكترونیك شود، مدیران نمونه باشند و قانون را رعایت کنند. وقتی حرف از شهر الكترونیك می‌شود یكی از دلایلش همین است، زیرا وقتی تمامی كارها ثبت می‌شود، خیلی از مسائل حل می‌شود. همكاری دولت و بخش خصوصی در این زمینه می‌تواند مثمرثمر باشد.
 
وقتی سیستم های ارتباطی الكترونیكی در دولت وجود دارد تنها باید شبیه‌سازی آن در شهرداری انجام شود تا بتوانیم جلوی فساد مالی را تا حدودی بگیریم. هم‌اكنون در دولت 15 هزار فعالیت از طریق رایانه و اینترنت انجام می‌شود. بازرگانی، بانكداری، خدمات سرویس برق، آب، تلفن، گاز و انشعابات از طریق شهر الكترونیك انجام می‌شود در شهرداری هم باید اینچنین شود.
 
از سویی، افزایش دریافت عوارض از قشر مرفه و هزینه كرد آن برای قشر آسیب‌پذیر با فرمول‌های مجزا و كارشناسی می‌تواند اجرایی شود كه افزایش عوارض مشكلی برای اقشار آسیب پذیر ایجاد نكند. وقتی قشر مرفه نسبت به پرداخت عوارض خودش و اقشار آسیب پذیر اقدام كند، شهرداری تهران به درآمد پایدار خود می‌رسد.
 
وقتی مردم حاضر هستند هزینه‌های خدماتی كه در شهر می‌گیرند را بپردازند ولی بدانند این پرداخت در همان زمینه برایشان پرداخت می‌شود و در بخش غیراصولی در شهرداری هزینه نمی‌شود مشكلی پیش نخواهد آمد.
 

 حضور بخش خصوصی را در شهرداری تهران چگونه برنامه‌ریزی می‌كنید؟

بهبود ساختار سازمانی شهردار نیز از دیگر برنامه‌های ما است، ساختار چابك و كوچك با توان بخش خصوصی باید سازماندهی كرد و شهرداری فقط هدایت‌كننده آن‌ها باشد. این را در عمل باید به اجرا گذاشت تا لذت مدیریت و كار كردن در شهر در كام همه بنشیند و سرمایه‌داران بخش خصوصی هم در خدمت به شهر شریك شوند.
 
 یكی از مشكلات چند سال اخیر در پایتخت نبود ارتباط خوب میان شهردار و دولت بوده است. اگر شهردار شوید این مسأله را چگونه حل می‌كنید؟
 
سعی می‌كنیم یك ارتباط خوب و سازنده را بین دولت و شهرداری حفظ كنیم.

 به عنوان سؤال آخر، آیا آیت‌الله هاشمی رفسنجانی موافق حضور شما در شهرداری تهران هستند؟
 
بنده 20 سال است در شهرداری تهران یكی از مدیران رده میانی و ارشد هستم و تجربه زیادی در این مسیر دارم و حضور در همین مسیر می‌تواند باعث رشد و تعالی‌ام شود.
 
لذا قطعاً ایشان مخالفتی ندارند و موافق هم هستند. البته باید بدانید انتخاب مدیران شهرداری اصولاً به شورا باز می‌گردد و افراد برای این سمت با تأیید حداقل 10 نفر از اعضای شورا نامزد می‌شوند، لذا اگر اعضای شورای شهر فردی را لایق بدانند و بعد از بررسی سوابق به او رأی دهند، اتفاقی رانتی نیفتاده است، بلكه براساس شایسته سالاری نسبت به انتخاب خود وارد عمل شدند و به‌طور قطع خارج از مسائل سیاسی است.
 
 اگر قرار باشد سه دوره شهرداری كرباسچی، احمدی‌نژاد و قالیباف را مقایسه كنید، ‌چه می‌گویید؟
 
مقایسه این سه دوره كار درستی نیست. كرباسچی بعد از جنگ مدیر شهر تهران شد و در شرایطی شهر را به دست گرفت كه كمبودهای ناشی از جنگ به شدت قابل ملاحظه بود. 9سال برای كرباسچی فرصت خوبی بود و به نظرم مدیر بسیار موفقی در ساختن زیربنای یك مدیریت مدرن در شهر تهران بود. او ساختار شهرداری ر ا بنیان نهاد.
 
برخی این روزها می‌گویند شهر فروشی از زمان كرباسچی آغاز شده اما مقدار تراكمی كه وی از شهر تهران فروخت بعد از شرایط بحرانی پس از جنگ، طبق اسناد موجود یك دهم تراكم فروشی افراد بعد از وی به خصوص این چند سال اخیر نیست آنهم در شرایطی كه ما اكنون در تهران شرایط بحرانی و اورژانسی پس از جنگ را نداریم. محمود احمدی‌نژاد خیلی فرصت نداشت در شهرداری خودش را اثبات كند.
 وی دو سال شهردار تهران بود اما كارهایی هم كه انجام داد، پوپولیستی بود. محمدباقر قالیباف هم مدیر ناموفقی نبود.
 
 با توجه به اخبار منتشر شده، حضور شما به عنوان یکی از جدی‌ترین گزینه ها برای شهرداری تهران مطرح است، نظر شما درباره رویكرد اعضای دوره چهارم شورای شهر چیست؟
 
پیش از آغاز بحث باید به اعضای دوره چهارم شورای اسلامی شهر تهران كه در انتخابات با شكوه خرداد 1392 انتخاب شدند تبریك عرض كنم و با بررسی‌هایی كه شده به نظر می‌رسد این افراد آموزه‌های قرآنی، سنت، اجماع و عقل را همیشه در زندگیشان داشته‌اند و پرچمدار اعتدال، تدبیر، امید و سازندگی هستند.
 
مردم تهران در انتخاب اعضای شورای شهر، امسال انتخاب‌های مناسبی را انجام دادند و از همه تخصص‌ها برای نظارت جدی بر فعالیت‌های شهرداری بهره گرفتند و به‌طور قطع با حضور این افراد سه عنصر مهم حقوق شهروندی، شفافیت در شهرداری و نظارت بر كار آن می‌تواند انجام شود. طبیعی است كه هر كس به عنوان شهردار از این افراد رأی بگیرد باید به سیاست‌ها، سلایق، نظرات و دیدگاه‌های اعضای شورا توجه كند. شهردار منتخب باید كارهایش را به صورتی پیش ببرد كه رضایت مردم، رهبری و دولت را كسب كند.