تهران؛ بزرگترین نگارخانه جهان

بالاخره شهرداري تهران در کنار اشتباه ها، بدسليقگي ها و آسيب های فراوان به زمين، فروختن آسمان، از بين بردن یادگاری های شهر و درست کردن راه بندان، کاری کرد که بتوان از آن دفاع کرد و ستود. کاری که در کنار استقبال فراوان هم در میان هنرمندان و هم مردم عادی، توانایی تبدیل شدن به یک کنش جهانی و نوآورانه به نام شهر تهران را داشته باشد.

در قانون آمده که همه ی شرکت‌ و وزارتخانه‌ها موظفند که هر سال بخشی از بودجه و توان خود را به کارهای فرهنگی اختصاص دهند. اما این بار به جای انجام کارهایی تکراری و کلیشه ای، یک طرح کارشناسانه و حرفه ای انجام شده.
سازمان زیباسازی شهرداری تهران، مجری این ایده است. این که تهران را به یک موزه بدل کند.
اما پیشگام شدن برای انجام این طرح به کمک و مدیریت سه نفر بوده.
سعید شهلاپور پیشنهاد دهنده ی این طرح است.
آقای شهلاپور در سال 1323 در تهران به دنیا آمد. از رشته ی پیکره سازی از دانشکده ی هنرهای زیبا دانشگاه تهران فارغ التحصیل شده.
برگزاری نمایشگاه های انفرادی و گروهی از آثارش در سفارتخانه ها و نگارخانه های تهران، رشت و دیگر شهرهای بزرگ و شرکت در دوسالانه های پیکره سازی از فعالیت های هنری او به شمار می آیند. تدریس در رشته ی پیکره سازی در دانشگاه تهران و دانشگاه های هنر، سال هاست که این هنرمند را به خود مشغول کرده است.
همچنین سعید شهلاپور عضو هیات رییسه ی انجمن «مجسمه سازان ایران» است و مدیریت چهارمین دوسالانه ی پیکره سازی تهران را نیز بر عهده داشته است.
در کنار استاد شهلاپور، آقایان مجتبی موسوی مجری طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر است» و دکتر جمال کامیاب، رییس سازمان زیباسازی شهرداری تهران که به اندازه ای سليقه و هوش و درک فرهنگي داشته است که به اين پيشنهاد جامه ی عمل بپوشاند. ایشان این کار را انجام داده تا مردم را برای رفتن به موزه‌ها تشویق کند. موزه‌هایی که به گفته ی وی شماری از آن ها بازدیدکنندگانشان از شمار کارمندانشان هم کمتر است.
مجتبی موسوی درباره ی این ماجرا می‌گوید:‌ «این ایده از طرف آقای سعید شهلاپور چند سال قبل مطرح شد ولی به دلیل مشکلات اجرایی که داشت امکان عملی شدن نیافت. امسال که آقای کامیاب ریاست سازمان زیباسازی را برعهده گرفتند، این ایده برای بار چندم مطرح شد و از طرف ایشان مورد استقبال قرار گرفت».
اين کار بي ترديد تاثير شگفتي بر سليقه و روان مردم خواهد داشت و حساسيت همگانی را به آثار هنري بالا می برد.
٤٠ درصد آثار از آثار هنرمندان غيرايراني است و بقيه از هنرمندان ايراني که درگذشته اند. گزينش آثار البته با در نظر گرفتن بسياري از مسایل انجام شده.
مجتبی موسوی درباره ی شیوه ی گزینش آثار هنری و این که چگونه در کنار آثار ایرانی از آثار هنرمندان خارجی هم بهره گرفته شده، می‌گوید: «خوشبختانه دست ما برای انتخاب آثار کاملا باز بود و در سیاستگذارهای اولیه خط مشی کلی تعیین بود. این که با توجه به این زمان کم اثاری که در دسترس هستند را پیدا کنیم و این که ترکیبی از هنر و ایران و جهان را به نمایش بگذاریم. البته اولویت با هنر سنتی و گنجینه‌ای ایران بود در نتیجه هفتاد درصد آثار به نمایش درآمده ایرانی و سی درصد خارجی هستند. از سوی دیگر قرار شد از میان آثار ایرانی فقط آثار هنرمندان فقید انتخاب شوند. هنرمندانی از دوره قاجار و مکتب کمال الملک تا دوران معاصر. و در دوره‌های بعدی که فرصت بیشتری داشتیم به آثار هنرمندان در قید حیات بپردازیم تا نه حق کسی ضایع شود و نه اعتراض کسی را بربیانگیزیم.»
مجری این طرح می‌گوید که او برای انجام این کار دست کم ۴ ماه زمان نیاز داشته است اما با این که چنین زمانی در دست نبوده، این کار را پذیرفته تا آغازی برای تبدیل شدن تهران به یک نگارخانه کلید بخورد.
این برنامه از ۱۵ تا ۲۵ اردیبهشت ماه به مدت ۱۰ روز برگزار می گردد. دلیل برگزیدن این بازه ی زمانی، کمتر بودن تراکم کاری هر کدام از این فضاهای تبلیغاتی در این ماه بوده و شرکت‌های دارنده ی این بیلبوردها اعلام کرده بودند که در این بازه زمانی امکان همکاری با این پروژه را دارند.
همچنین جا دارد از موزه ها و مراکز فرهنگی، موزه ی کمال‌الملک، عکاسان حرفه‌ای که بایگانی عکس های خود را در اختیار این پروژه گذاشتند، نشریات تندیس و حرفه هنرمند، نشر نظر، موزه ملک، موزه هنرهای معاصر، موزه فرش، مجموعه نیاوران و ... که در این پروژه با سازمان زیباسازی شهرداری همکاری داشته‌اند، یاد و سپاسگزاری کرد.
همه ی این نهادها و افراد دست به دست هم داده‌اند تا تهران به راستی چشم‌نواز شود. شهری که اکنون از پس دود و غبار و رنگ‌های تیره، تصاویر تازه‌ای را به رخ شهروندانش می‌کشد.

هنرآرت

کلیه تصاویر استفاده شده در این طرح را می توانید در زیر ببینید:

به اشتراک بگذارید