تحولات و گرایش‌های معماری معاصر جهان از 1988 تا 2007 ـ 1

معماری جهان

تحولات و گرایش‌های معماری معاصر جهان از 1988 تا 2007  ـ 1

Architecture of The World
Revolutions of Contemporary Architecture (1988-2007) - 1

لوئیجی پرستیننزا پوگلیسی (Luigi Prestinenza Puglisi)، نویسنده و منتقد معماری معاصر، در کتاب راستاهایی نو در معماری معاصر: تحولات و انقلابات در طراحی ساختمان از 1988 به بعد (New Directions in Contemporary Architecture: Evolutions and Revolutions in Building Design Since 1988) که در سال 2008 منتشر شده است، تحولات و گرایش‌های معماری دوره 20 ساله مورد بررسی خود، از 1988 تا 2007، را به چهار دوره تقسیم می‌کند:

1. بعد از ساخت‌‌شکنی (1988-1992)
بی‌شک، بین سال‌های 1988 تا 1992، ساخت‌شکنی مطرح‌ترین و بحث‌انگیزترین پدیده بود. این پدیده دقیقا دچار این تناقض بود که اگرچه هیچ معماری به طور خاص به آن اعتقاد نداشت، تکان فوق‌العاده‌ای به معماری معاصر داد. در واقع، ساخت‌شکنی مسئول تجدید دلبستگی تمامی یک نسل از طراحان جوان به پژوهش درباره فضا بود که نتیجه‌اش کنار گذاشتن حشو و زواید نمادین دوره پست‌مدرن و روی آوردن دوباره به پردازش جزئیات در پروژه‌هایی بود که می‌توانستند اشتیاق به آزادی و آزمایش‌گری مورد نظر جامعه معاصر را متحقق کنند.

2. راستاهای نو (1993-1997)
مشاجره بین معماری‌های قطره‌ای و معماری‌های تقریبا هیچ (مینی‌مالیست‌ها) یا به طور خلاصه، بین باروک و مینی‌مالیست‌ها که دوره بین سال‌های 1993 و 1997 را رقم زد، باعث تکمیل فرایندی شد که ساخت‌شکنی شروع کرده بود. این فرایند عبارت بود از حذف‌کردن گرایش‌های معماری، مثلا نو ـ تاریخ‌انگاری و پست‌مدرنیسم که تمرکزشان بر آن چیزی بود که به آن خودسامانی یا قائم‌به‌ذاتی گفته می‌شد، یعنی طراحی ساختمان‌هایی بر پایه قواعد صحیح ترکیب (کمپوزیسیون) که در طی تاریخ طولانی معماری، از نسلی به نسلی انتقال یافته و تکامل پیدا کرده بود. 

_________________________
:: منبع: هاشمی، سیدرضا. معیار داوری در معماری: دوماهنامه معمار. شماره 70، آذر و دی 1390. صص 13-16

بیشتر بخوانید: :: زروان: پژوهشگاه هنر و معماری ::

• قبلی
• بعدی

به اشتراک بگذارید